15 kuruş

pazar günü ankaradaydım. üds vardı. sanırım (ya da umarım) 70 alabileceğim.ama 75 i geçebilsem güzel olurdu.
küçük hesap insanıyım. bütün günlerim hesap yaparak geçmiyor tabi. evde kar zarar durumu yaşamadığım için hesaba çok takılmıyorum ama dışarı çıktığım günler-şu sıralar dışarısı benim için ankara- her saniye durum özeti çıkarmaktan başım ağrıyor, kıvrana kıvrana eve dönüyorum. yerde gördüğüm her parayı çok rahat vicdanla alırım. çünkü o parayı benim karşıma hayat çıkarmıştır almazsam nasibimi tepmiş gibi olurum ayıp olur.sonuna kadar da bu düşüncemi savunurum. şimdiye kadar hayat benim yoluma en çok 10 lira çıkardı. onun dışında karşıma çıkanlar genelde 25 kuruşu geçmez. o günde sınavdan çıkıp belediye otobüsüne bindim. otobüs oldukça kalabalıktı. otobüsün orta kısmında yerimi aldım.bir ışık gözümü aldı. hiii. o da nesi. yerde tamı tamına 15 kuruş var. işte kötü bahtıma bir yumruk atma fırsatı.günlük kar hanemde 15 kuruş yerini almalıydı.düşüncemden ,vicdanımdan tamamen emindim. hayat bana 15 kuruşu bu sefer otobüste vermeyi planlıyordu.teklifini değerlendirmek zorundaydım. ama bu sefer etrafımda bir sürü insan vardı ve hepsi de benimle birlikte ayakta duruyordu. benim -aslında bana ait olmayan- 15 kuruşu almak için eğilmem belli bir boşluk gerektiriyordu.o boşluk da o anda orda değildi.biraz düşünüp otobüsün seyrelmesini beklemeye karar verdim.dakikalar geçiyor otobüs seyrelmek bilmiyordu ve ben de durağıma yaklaşmıştım. şimdi karar vermeliydim ' 15 kuruş ürküttüğüm kurbağaya değecek mi?'. almak için ufak bir hamle yaptım ama olacak gibi değildi.göz göre göre 15 kuruşu orada bıraktım ve yine yumruğu yiyen ben oldum.yerdeki 15 kuruşun benim için maddi değeri yoktu artık.almalıydım onu.ben öne geçmeliydim artık ama olmadı.başkası almıştır onu. zarardaydım yine.
geçenlerde bize gelen komşunun torunu bana 'yıldız teyze (evet teyze) sen büyüyünce ne olacaksın ?' dedi.